Operette zoals die ooit was bedoeld

Dreamteam maakt Operette zoals die ooit was bedoeld

Artistiek duo Pieter Cox (muzikaal leider) en Marc Krone (regisseur) van de jongste productie van Internationale Opera Producties, Der Zigeunerbaron van Strauss, zette de afgelopen week een overtuigende en authentieke productie neer. Cox die jarenlang verbonden was aan Nederlands enige professionele operettevoorziening Hoofdstad Operette, en na het faillissement daarvan mede het Nederlands Operette Theater oprichtte, stelt zijn ervaring nu in dienst van Internationale Opera Producties. Daarmee is hij bij alle drie de grote operette initiatieven in het Nederlandse muziekleven van de afgelopen zeventig jaar betrokken. Dat is een unieke positie, zeker waar hij al een decennium pleit voor het afleggen van het hoempa-pa en tral-lala-imago van operette en het genre, in breed historisch muziektheatraal perspectief tracht te plaatsen. In samenwerking met regisseur Marc Krone is dit overtuigend en succesvol gelukt: “Operette zoals die ooit was bedoeld.” (NRC 21/01/10), waarin integer en genuanceerd wordt gemusiceerd, met groots drama, intieme verstilling en schijnbare luchtigheid, en uitstekend, en voor operette-begrippen uitzonderlijk, is uitgeregisseerd. Hulde aan dit duo én aan cast en ensembles die muzikaal zeer voldoen (oost-europees orkest dat westeres musiceert, adequate vertolkingen door ballet en Barinkay/Schargerl, Czipra/Snyder en Saffi/Khosrowi en Rammeloo!) en fraai klein acteren zelfs, in de onbeduidenste rol in de verste buhne-uithoek. Aanrader!

zie http://archief.nrc.nl/index.php/2010/Januari/21/Kunst/09/Operette+zoals+die+ooit+was+bedoeld

en/of

http://www.operaproducties.nl/content/content.php?D=202

Speellijst (tot/met 8 februari) en informatie via http://www.operaproducties.nl/content/content.php?D=194

Ik bezocht gisteravond, op aanraden van een Belgische collega die in Gent de voorstelling had bezocht, Die Zigeunerbaron van Internationale Operaproducties in de stadsschouwburg van Alkmaar.

Jaren geleden stopte ik met operette-bezoek, toen de producties van Hoofdstad Operette naar mijn smaak een te routineus karakter en te hoog ‘John-Lanting-gehalte’ kregen/bleven houden. Ik ga sindsdien regelmatig naar Duitsland en Oostenrijk (en Frankrijk voor de Offenbachs, Gannes etc) voor een wat intelligentere en meer hedendaagse benadering van operette. Ik was dus sceptisch gisteravond. Om meerdere redenen. Niet alleen vanwege mijn laatste Nederlandse ervaringen, maar ook vanwege de Oost-Europese ensembles die de basis van deze productie vormden.

Ik ben blij dat ik mijzelf de ervaring heb gegund.

Integere, serieuze muzikale en dramatische interpretatie. Ik heb gelachen en gehuild, werd geprikkeld en ontroerd. Een voorstelling die zijn toeschouwer serieus neemt. Mooie en functionele buhnebeelden, alles in detail uitgeregisseerd, interessante raanmvertelling - voegt iets toe. Het lichtplan vond ik daarin helaas wat achterblijven en weinig artistiek.

Uitstekend afgewerkte en afwisselende tempi en muzikale dynamiek in de gehele voorstelling. Een klein orkest met volle legato klanken, dat onder leiding van Pieter Cox beurtelings bescheiden en empathisch begeleidde en zich ook representatief in een expressieve puntige cszardas, in stromende walsen en de fraai geinterpreteerde ouverture liet horen. Ik zag en ervaarde een prachtige samenwerking tussen solisten en dirigent, waarin op opera-gelijke wijze samen werd geademd. Wat een synergie en welk een prachtige resultaten leverde dat op! Bekende melodieen als Flotter Geist bleven daarmee fris en origineel, het Zigeunerlied en diverse duetten van grote dramatische klasse, Finale I kende een prachtige opbouw en ongeevenaarde spanningsboog.

Choreografie en staging verdient een compliment, evenals Oostenrijkse hoofdrolspelers Andreas Schagerl, Christina Khosrowi -wat een indrukwekkende en aangename verrassing om een mezzo-timbre in de rol van Saffi te horen- en Rita Lucia Schneider. Nederlanders Bert Simhoffer en Stan Lambregts zorgden in dit-verhaal-om-over-na-te-denken voor een komsiche noot, wat hen beiden is toevertrouwd. Plezierig dat dit goed getimed en gedoseerd was. Nooit overgeacteerd of plat, een belangrijke reden waarom operette aan haar slechte imago is gekomen. Het koor en jonge tenor Rik van de Rijdt klonken nog wat iel en onervaren. Daarintegen viel het speelplezier en de passie van iedereen, acteurs en muzikanten, mij speciaal op, zeldzaam voor een professionele productie en in een langer lopende tournee. Hulde!

Dit is een manier van operette maken die Nederland weer op de kaart zet. Of moet ik zeggen: die operette in Nederland (en Belgie) weer op de kaart zet?

HdV

NRC-recensie

Hans